Bijna Bijtincident

Vanuit een ooghoek zag ik hem al aankomen. Een monster met nog veel monsterachtige kaken. Je kent ze wel, de agressief uit de ogen kijkende en op bijtkracht gefokte beesten met op iedere hoek een poot.
Talloze malen ben ik aan de locatie voorbij gereden en nooit onraad bespeurd.
Nu was het monster op weg naar mijn Schwalbe Marathon Plus achterband die nog maar een paar maanden geleden met veel zorg door Gerrit Tempelman Dronten op de Greenmachine gelegd werd.
Schwalbes staan bekend om hun lekbestendige eigenschappen maar daar zou nu zo maar een bruut einde aan kunnen komen als er niet snel gehandeld zou worden.

Het hekwerk ziet er op het oog solide uit, maar in het verlengde daarvan bevindt zich een coniferenhaag, die aan het uiteinde een riante doorgang biedt naar de droge sloot en vervolgens het fietspad.

Op het moment, waar de foto later is genomen, rijd ik tegen de 30 km. per uur.
Ik heb geen spiegeltje aan de rechterkant van de fiets dus kon ik alleen maar aan de geluiden een idee krijgen waar het monster zich bevond.
Even gaan we gelijk op.  Ik op het nu nog veilige fietspad en het monster inmiddels op volle snelheid achter de coniferenhaag.
Dan hoor ik de klap waarmee het logge hondenlijf tegen het schuine talud dreunt, gevolgd door het geluid van snel roffelende poten op asfalt. Asfalt!!
De daardoor opgewekte adrenaline doet mij dermate goed dat daardoor mijn snelheid fiks toeneemt.
Het tempo van het roffelen wordt hoorbaar minder en ik meende een snork te horen, waarschijnlijk van woede of teleurstelling.
Ik heb later nog na gezocht wat voor beest het is geweest maar de onderstaande foto komt denk ik aardig in de buurt.

Kaken gefokt om banden te verscheuren

Wie heeft nou zulke beesten in huis, waar is dat nou voor nodig?
Het huis staat inmiddels al een tijdje te koop en het beest heb ik ook niet meer gezien, die ligt waarschijnlijk in de aanpalende schuur zich goed te doen aan de voorraad winterbanden van de eigenaar.

Een groot luchtfietser is heengegaan

"Ik heb nog zoveel te zeggen", waren de woorden van Wubbo Ockels, kort voor zijn heengaan.
Wubbo: een wereldverbeteraar ten top. Hij kon het weten want als iemand wist hoe het met ons Ruimteschip aarde ervoor staat was hij het wel.

Als allereerste Nederlandse ruimtevaarder keek hij van boven op de aarde neer en zag dat het niet goed was.
Zoals wij met de aarde omspringen en de natuurlijke bronnen uitputten stuitte hem tegen de borst. Vanaf dat moment hield hij zich bezig met allerlei projecten in een poging het tij te keren.
De Superbus en het zeilschip de Ecolution zijn maar een paar voorbeelden.
Dat schip lag een paar jaar geleden nog in Groningen en werd daar door een paar leeghoofden in brand gestoken.
Het echte gevecht dat hij moest leveren was toen hij geconfronteerd werd met een ongeneeslijke vorm van kanker. Dat werd hem uiteindelijk fataal.
Wubbo, een ziener, een man die zijn tijd ver vooruit was, hield zich bezig met een wereld van een andere orde. "We moeten toe naar een nieuwe religie,een nieuwe energie", zo liet hij weten.

Dit zijn de tien geboden van het geloof in de mensheid die hij kort voor zijn dood liet optekenen.
 1. De mensheid is onscheidbaar.
 2. Het doel van de mensheid is overleven.
 3. De mensheid heeft de aarde en natuur nodig.
 4. Ons doel is om de mensheid te ondersteunen, en daarmee de aarde en de
     natuur.
 5. We moeten iedereen respecteren die voor dat doel strijdt.
 6. Iedereen is verbonden met iedereen via de mensheid.
 7. Iedereen is verbonden met de natuur en de aarde.
 8. We zijn allen astronauten van het Ruimteschip Aarde.
 9. Wie geen respect heeft voor anderen, heeft geen respect voor de mensheid.
10.Mensheid, natuur en aarde zijn onscheidbaar.

Wel iets om over na te denken als je in je lood en roet uitstotende auto stapt om plichtmatig je maatschappelijke carrière na te jagen.

In de laatste brief die hij schreef staat ook nog iets bijzonders.
"Er zijn veel religies die mensen samen krijgen, maar nooit alle mensen.
De verschillende goden waarin mensen geloven, scheiden de mensheid juist in groepen. dat heeft geleid tot conflicten en zelfs oorlogen. Deze religies zijn niet duurzaam".

Deze luchtfietser is 68 jaar geworden.

Back on Track

Na de winter en vervolgens de lange periode met grieperige toestanden krijg ik het tempo weer goed te pakken.
Op mijn trainingsrondje van ongeveer de 40 km zie ik weer kans om rond de 30 km per uur te rijden, constant. Dat opbouwen na de winter is een terugkerend fenomeen omdat er in dat jaargetijde door mij nauwelijks word gefietst.

De Schwalbe Marathon Plus doet het prima. Deze zou trager zijn dan de Perfect Moiree, maar daar valt weinig van te merken. Op 5 bar fietst hij gevoelsmatig even comfortabel en licht.

De Paasdagen stonden in het teken van het kamperen met de caravan op de Veluwe. Na een blik in de garage geworpen te hebben werd de Sparta B1 bukfiets de gelukkige om mee te mogen.
Wel wat socialer, want dan kun je met zijn tweeën naast elkaar fietsen.
De fietstocht kreeg een een nostalgisch karakter want de uitgekozen route voerde door een gebied waar ik destijds heel onervaren met de Greenmachine op pad was tijdens het ligfiets Paastreffen in 2011. Ik had op dat moment de G.M. 2 weken in bezit en besloten daaraan mee te doen.

Harskamperdennen

De tocht van ongeveer 70 km zou ook over de het park de Hoge Veluwe gaan,  daar werd toch wel even een brandend stokje voor gestoken.

Chinooks werden ingezet om de brand te blussen.

Een heidebrand in het nationaal park, zodat we een stuk moesten omrijden. Gelukkig geen persoonlijk leed. Wel de dieren die niet konden vluchten; jammer.

Weer thuis werd het tijd om de voetpomp te vervangen die inmiddels al 30 jaar oud was. Dankzij de informatie op diverse blogs kwam ik erachter dat de produkten van Topeak het wel goed doen.

Joe Blow van Topeak.

Van nu af aan mag Joe de klus klaren om het rollend materieel van lucht te voorzien.
 

Bij Toverslag geen Hoogteslag

 
De titel zegt het al.  Met de Schwalbe Marathon Plus is het gedaan met de hoogteslag, die de Perfect Moiree wel had.
De Onlanden, onder de rook van Groningen niet ver van mijn woonplaats, biedt een ruime keuze aan nieuw aangelegde fietspaden om dat vast te stellen.
Ik had de banden op 5 bar gezet, een waarde die de fabrikant ook toestaat.
Met zowel voor- als achtervering is dit comfortabel genoeg op de Greenmachine.
Na een servicebeurt voelt de fiets toch weer anders aan. Ook het  zitcomfort,  want Gerrit Tempelman had ook de rugleuning weer wat aangespannen.
Die leuning heb ik toch weer wat rechterop gezet want het achterom kijken gaat dan een stuk makkelijker.  Die paar kilometer per uur snelheidsverlies neem ik dan op de koop toe.

Als veiligheid heb ik nog een Philips Saferide met batterij toegevoegd, die wordt ook nog getest op zichtbaarheid.

Philips Saferide.

Op de weg terug nog even aan bij een boerderij die broodmeel verkoopt want we zijn de laatste tijd flink in de weer met zelf broodbakken. Nog een roeifietser gespot, die me tegemoet kwam, en kennelijk ook van het mooie weer genoot.

Ligfietsopstapdag Assen

Geen grote opkomst dit jaar

 

Assen veranderde dit keer in een Ligfiets-Mekka. Nou ja, Mekka! Het weer werkte niet mee en het aantal fabrikanten die de weg naar het hoge noorden wisten te vinden viel eigenlijk ook behoorlijk tegen.
Het weer, of de economisch moeilijke tijden? Wie het weet mag het zeggen.


Drymer begint nu ook aan de weg te timmeren met hun driewieler met twee kantelende voorwielen. De Drymer wijkt nogal af in vorm en mikt duidelijk op een wat breder publiek. Ook is er een wat meer zakelijker uitvoering met  dakje, zodat je fris en vooral droog op je kantoor aankomt. Alle modellen zijn er met elektrische ondersteuning.

Trijny probeert de Drymer.

Ik kwam Harry Lieben nog tegen. Hij bood mij spontaan een ritje aan in zijn Mango. Met veel moeite slaagde ik erin om een plaatsje te vinden. Het instapgat van de Mango is toch aanzienlijk kleiner dan de ruim openslaande klep van de Orca, waar ik laatst nog in stapte.
Maar evenals in de Orca bleek ook dat ik in de Mango met de knieën tegen de onderkant van de stroomlijn kwam.  Jammer, een testrit zit er hier ook niet in.
Een jaar eerder, ook tijdens de opstapdag, was dit ook al het geval in de Quest.
Het euvel is dat ik naar verhouding lange bovenbenen heb en die zijn wat moeilijker rond te krijgen als ik niet voldoende "hoogte" heb.
Het wachten is op de XL testversie van de E-Orca, die is gepland in juni en dan kunnen we hopelijk  verder.

Daarna nog even gebabbeld met de mannen van Flevobike, die zagen dat de Orca, mede door het regenachtige weer, wel heel vaak voor testritten werd ingezet. De accu werd er uit voorzorg wel eerst even uitgehaald om ongelukken te voorkomen.
Daarna in de stromende regen weer naar huis.

Service beurt en testrit

De Greenmachine was nodig aan een servicebeurt toe en ik combineerde dat met een testrit in de E-Orca. Vrouw mee en ook haar Flyer mee want er valt heus wel iets te fietsen in Dronten.
Gerrit Tempelman werd opgezadeld met de ligger en daarna op pad naar Flevobike waar de koffie al klaar stond met gebak, want hoera: er is er één jarig.


André vertelde enthousiast over de ins en outs van de Orca en na de nodige instructies kon er worden ingestapt, om te ontdekken dat ik met de knieën tegen de onderkant van de stroomlijn aankwam. Er werd het een en ander versteld en toen kon de rit beginnen. Na 5 minuten was ik weer terug met de hoogst behaalde  snelheid van ahum, 17 km per uur!! Met ondersteuning, dat dan weer wel.  Maar nog steeds met de knieën tegen de onderkant van de stroomlijn dus. Tja als je bijna 2 meter lang bent.......
De testrit voor vandaag zat er weer op en Andre gaf de tip om nog een paar maanden geduld te hebben voor een 2e test Orca zodat ze één daarvan op de XL stand kunnen zetten, voor de wat langere fietsers.

Terug bij Gerrit Tempelman kon ik meteen de Greenmachine even warmdraaien want de Rohloffnaaf moest eerst doorgespoeld worden met spoelolie.
Ook had Gerrit in beide velgen scheurtjes ontdekt ter hoogte van de ventielen, die werden meteen onder garantie vervangen. Kijk dat noem ik nu service!
Ik heb dit keer gekozen voor de Marathon plus band, gewoon een no-nonsense band die bijna niet lek te krijgen is.
Met ook nog eens nieuwe remblokken kan ik er weer een paar seizoenen tegenaan.
Daarna nog even Dronten verkend en een leuk geprek gehad met Leo Visser van Alligt, die enthousiast vertelde over zijn project de Sunrider met 4 wielen.
Hij was buiten bij zijn shop er mee bezig.
De verwachting is dat deze medio volgend jaar productie rijp zal zijn.
Voor de rest een leuke dag gehad in het Mekka voor de ligfietser.

Liggend zonder Lucht

De laatste tijd is het er nauwelijks van gekomen om te ligfietsen.Oorzaak een griepje met daarna een fikse verkoudheid die maar niet over wil gaan.
Bovendien ontaardde het daarna in een kriebelhoest die ook van geen wijken wil weten.
Maar nu is het weer zover, de bandjes weer op druk, het drinkflesje gevuld, nog even een kopje koffie.
Toen ik zo zat te bedenken wat voor route er gereden moest worden viel mijn oog op een boekje dat op de tafel lag met de titel "Liggend zonder Lucht".
Ik dacht een boekje over ligfietsers met hun eeuwige lekke banden,maar nee het was iets met pentekeningen, een hobby van mijn vrouw.

Goed dan de route, dat werd geen lange, maar een trainingsrondje die ik al vaker had gereden van rond de 25 km. Dit rondje kenmerkt zich door het enorme aantal chagrijnige honden die daar wonen.
Wat honden trouwens tegen ligfietsers hebben is me een raadsel, het enige wat ik me kan bedenken is dat ze gefrustreerd zijn omdat ze goed getrainde ligfietsers niet bij kunnen houden.
In dit geval hadden ze geluk want mijn conditie was ver beneden peil.
Van de economie zeggen ze wel eens "vertrouwen komt te voet en gaat te paard", maar voor conditie geldt een heel andere norm nl. die komt per schildpad en gaat per TGV.
Zelfs een bejaarde chiwawa had me nog makkelijk bij kunnen houden.
Maar het zat me mee, er werd niet geblaft of gebeten.

Toen ik later weer thuis zat uit te puffen viel mijn oog weer op dat boekje,de titel kreeg ineens een heel andere betekenis.

Vervoer

Als ik naar mezelf kijk wat betreft vervoersmiddelen, kan ik niet zeggen dat ik echt milieuvriendelijk bezig ben.
Oké, we hebben een caravan, geen grote want we zijn toch maar met z'n tweeën, maar er moet wel een auto voor om op de plek van bestemming te komen. De auto wordt niet al te vaak voor ons vervoer ingezet, want we denken eerst: "hoe komen we daar met de fiets", en pas als dat niet mogelijk is dan pakken we de auto.

Het komt ook best vaak voor dat we die twee zaken combineren, 2 fietsen in de auto, die kunnen in ons geval mooi rechtop vervoerd worden. En als we een mooie bestemming gevonden hebben gaan we een flink stuk op de pedalen.

Naast mijn Greenmachine bezit ik ook een standaard herenfiets voor de kortere afstanden, zoals woon-werk verkeer.
Dan heb ik vorig jaar, ik schaam me er niet voor, een Sparta B1, jawel met Bosch elektrische-aandrijving aangeschaft. Als verdediging moet ik daarbij aanvoeren dat ik daarmee mijn vrouw bij kan houden op haar Flyer met trapondersteuning als ze in het buitenland de heuvels op zoeft.

De Greenmachine is ook wel eens op die reizen mee geweest, maar in heuvelachtig gebied kom ik daarop toch tekort, we zijn nou eenmaal geen veertig meer.
Geloof het of niet, ook de Greenmachine kan rechtop in de auto vervoerd worden. Al heb je dan wel bijna de trappers tegen de oren.
O,ja dan hebben we nog een handig vouwfietsje, de Batavus Compact die altijd in de auto staat, handig voor in de stad als we liever geen parkeergeld willen betalen.
  

De Sparta B1 wordt vooral tijdens vakanties ingezet.

De Batavus Compact staat permanent in de auto

De Greenmachine nader belicht

Mijn Greenmachine van Flevobike is voorzien van de meeste opties die op dat moment verkrijgbaar waren. Comfortabel is de G.M. al van huis uit, maar de Meks voorvering waar ik voor koos voegt daar nog eens een behoorlijk goede wegligging bij.
Verder nog een Son naafdynamo met de Edelux koplamp.
De aangepaste draaigreep blijkt ook een goede keuze te zijn omdat ik vaak met fietshandschoenen rijd.

De Greenmachine valt in het hogere prijs-segment, de Rohloffnaaf is daaraan voor een groot deel debet. Maar wat je daarvoor terug krijgt is een ligfiets waarvan het onderhoud tot een minimum beperkt blijft.

De Greenmachine met nagenoeg alle opties.

Op de foto is de rugleuning behoorlijk rechtop gezet om eerst te wennen , later heb ik de leuning wat vlakker gezet.
Na circa 1000 km vond ik mezelf ervaren genoeg om er SPD combi-pedalen op te zetten.

Het drie-laags ventisit houd je rug redelijk droog ook bij wat grotere inspanning.

Fraai gietwiel met Perfect Moiree band.

De banden van Vredestein, de Perfect Moiree, hebben een nadeel dat ze wat hoogteslag vertonen.
Dat resulteert in een onrondheid van de band die je duidelijk merkt bij wat hogere snelheden. De dealer de Ligfietsgarage in Groningen heeft een poging gedaan om dat te verhelpen maar helemaal tevreden ben ik nog steeds niet.
De volgende band word waarschijnlijk dan ook niet meer een Perfect Moiree.
Wel ben ik zeer te spreken over de grip en lekbestendigheid.

Hoe het allemaal begon.

Hoe ben ik besmet geraakt door het ligfiets-virus?

Door mijn werk in ploegendiensten vond ik het belangrijk om de conditie op peil te houden. Aangezien ik fietsliefhebber ben werd  een gewone bukfiets voor dat doel ingezet. Woonwerk training zat er niet in want die afstand is met 4 kilometer veel te kort.
Gekozen werd voor een vaste route van ongeveer 40 kilometer die ik probeerde steeds sneller af te leggen. Steeds vaker merkte ik dat de belasting op zitbotjes en polsen toch aardig wat roet in het eten gooide.

Ik werd op mijn route meer dan eens ingehaald door een dame op een ligfiets, die ik uiteraard probeerde bij te houden.Het grote gemak waarmee zij moeiteloos een behoorlijke snelheid aan kon houden verbaasde me en de interesse was gewekt.
Om een lang verhaal kort te houden, op 1 april, nee geen grap, werd ik gebeld door ligfiets-garage Groningen dat mijn Greenmachine klaar stond.

Na een korte gewennings periode maakte ik al snel langere tochten waarna ik zonder ook maar de geringste lichamelijk ongemak weer fit afstapte.
Op 1 van die tochten kwam ik wederom dezelfde dame tegen, alleen liep ik nu op haar in. De openingszin had ik al klaar zo van " mag ik naast je komen liggen" maar voordat me een betere zin te binnen schoot was ze al afgeslagen.

De langste tochten die ik maak zijn zo rond de 100 km. dit zo nu en dan.
Ik haal jaarafstanden van rond de 3000 km. een peulenschil, zeker in vergelijk met de meeste diehards in hun gestroomlijnde velomobielen die ik op hun blogs volg. Dat ligt grotendeels aan mijn fietsseizoen dat van eind maart tot november duurt.
Voor de winter vind ik het op de Greenmachine te koud.

Ik ben nieuw in de blogwereld en zal me wat meer in die materie moeten verdiepen.
Ik zal proberen om met enige regelmaat hier te posten en hoop dat er medebloggers zijn en andere geinteresseerden die ook deze blog kunnen waarderen.
Ook zal ik proberen om het geheel wat op te leuken met wat foto's of later zelfs met wat video's.

tot zover.

Start

Begin van een Blog over het fietsen op de Greenmachine,het maken van fietstochten en wat er allemaal nog meer over te vertellen is.